Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

κρεσεντο (βαθμιαία αύξηση της έντασης ενός μουσικού κομματιού ώστε να παρατηρείται κορύφωση σε κάποιο υψηλό σημείο ) ανθελληνισμού απο το Πρόεδρο της Κύπρου ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

Η αρχή του τέλους του Αναστασιάδη Email Facebook Tweet| Εκτύπωση | 23 Ιούνιος 2015, 09:40 | Με τον Λάζαρο Μαύρο Δ Ε Ν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να παρατεθούν επιχειρήματα έναντι της αξιοθρήνητης δήλωσης του οψίμως εμφανιζόμενου ως ουραγού της αηδιαστικής θεωρίας του κλοτσηδόν αποπεμφθέντος Χριστόφια, περί δήθεν «δύο μητέρων πατρίδων», νυν (δυστυχώς - δυστυχέστατα) ΠτΔ κ. Νίκου Αναστασιάδη. Πολύ μικρή η στήλη, για να χωρέσει ψήγματα έστω της πολυαίωνης ιστορίας και τ’ αδιάκοπου επί χιλιάδες χρόνια πολιτισμού του Ελληνισμού στην Κύπρο. Αποτελεί ματαιοπονία να επιχειρήσει κανείς να μεταπείσει τους αυτομολήσαντες στον όψιμο οθωμανισμό, οι οποίοι πρεσβεύουν ότι, αμφότερες οι Τουρκοκρατίες (α) 1571-1878 και (β) 1974-2015, μετέτρεψαν αίφνης τον Κατακτητή - Τουρκία, ως… «μία από τις δύο μητέρες πατρίδες». Θλιβεροί εκτελεστές των κακουργηματικών, κατά σύμπαντος του Ελληνισμού, προϊόντων κι αποτρόπαιων αποτελεσμάτων της ανθελληνικής (Α-Ν-Θ-Ε-Λ-Λ-Η-Ν-Ι-Κ-Η-Σ), Αμερικανοκίνητης Χούντας των Αθηνών, για την υποταγή του Ελληνισμού στη Διζωνική - Δικοινοτική επέκταση της Τουρκοκρατίας εφ’ ολοκλήρου της Κύπρου. Α Π Ο ΠΡΟΧΘΕΣ Κυριακή, 21η Ιουνίου 2015, με την ομιλία του στο χωρίο Καλοπαναγιώτης, για «τις δύο μητέρες πατρίδες» και για «αποκοπή του ομφάλιου λώρου», ο κ. Αναστασιάδης άνοιξε οριστικά και τελεσίδικα τον δικό του πολιτικό τάφο. Γιατί περιφρόνησε σαδιστικά και πρόσβαλε αηδιαστικά την ψυχή της ψυχής των Ελλήνων της Κύπρου.
Την ουσιωδέστερη ουσία της ύπαρξής τους. Κρατήστε, όσοι ασχολείστε με τις αρχειοθετήσεις, την ημερομηνία της 21ης Ιουνίου 2015 και τον τόπο διάπραξης: Χωρίο Καλοπαναγιώτης. Για να 'χετε επακριβώς την αρχή του πολιτικού τέλους του νυν ΠτΔ. Την αρχή του τέλους όσων με την πολιτική του ήδη επισώρευσε και όσων, με την πολιτική του, χειρότερων επαπειλούνται. Δ Ι Ο Τ Ι ΣΚΑΙΩΣ αντιγράφοντας τις δόλιες θεωρίες των σατραπίσκων Εγγλέζων κυβερνητών της Αποικιοκρατίας κατά του κυπριακού Ελληνισμού και τις θεωρίες των ιδεολογικών μηχανισμών προέλασης της Τουρκοκρατίας, εξύβρισε τον κεντρικό πυρήνα της επί χιλιετιών επιβίωσης των Ελλήνων στην Κύπρο: Την έννοια, Μητέρα Ελλάδα. Που δεν ήταν ποτέ και δεν περιοριζόταν ποτέ στους εκάστοτε ανίκανους ή και τρισάθλιους ή και ανθέλληνες του αθηναϊκού κράτους. Αλλ’ ήταν και είναι και θα είναι πάντα οι ίδιοι οι Έλληνες Κύπριοι μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες, «ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσο τους». Επειδή: «Είμαστε Έλληνες του πικρού καιρού και της Απελπισίας. Στην καρδιά του πελάγου. Στο σταυρό του ορίζοντα. Κραυγή κι οιμωγή η πατρίδα μας. Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά στ’ άκρο πέλαγο, στη μικρή μας πατρίδα επάνω. Η φωνή μας - αιώνες παλιοί που δεν χάθηκαν. Τ’ όνειρό μας - αιώνες που θα 'ρθουν»… ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ - See more at: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/243341/i-arxi-tou-telous-tou-anastasiadi#sthash.1kYmr4Ho.dpuf

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα