Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΜΙΛΙΑ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ Κ.Ε. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ. Στη χώρα δεν υπάρχει Δημοκρατία. Έχει τελειώσει η Δημοκρατία. Έχουμε έναν ιδιόμορφο ολοκληρωτισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι χρειάζεται ενότητα. Γι αυτό κάποιοι δίνουμε τη μάχη, για να μην πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό βούρκο. Γιατί τότε διακυβεύεται κάτι παραπάνω, η αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τότε κινδυνεύει με διάλυσή, με μνημονιακή μετάλλαξη, με εξευτελισμό και διασυρμό. Στη χώρα δεν υπάρχει Δημοκρατία. Έχει τελειώσει η Δημοκρατία. Έχουμε έναν ιδιόμορφο ολοκληρωτισμό. Αν θέλουμε να ορίσουμε το σημερινό πολίτευμά μας, έχουμε μια ιδιόμορφη "δικτατορία του Ευρώ". Ό,τι και να θέλει , ό,τι και να ψηφίσει ο ελληνικός λαός, σε εκλογές ή δημοψηφίσματα, τελικά επιβάλλεται ένας άγριος μνημονιακός νεοφιλελεύθερος μονόδρομος.
Θα ανεχτούμε αυτήν την ιδιόμορφη κατάργηση της Δημοκρατίας στη χώρα μας; Θα το ανεχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση λένε κάποιοι. Είναι η μεγαλύτερη ανοησία που έχω ακούσει.
Εναλλακτική λύση δεν είναι ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Τα συνθήματα που είχαμε υιοθετήσει εδώ πέρα ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα έσπαγε το μνημονιακό τείχος των συντηρητικών δυνάμεων και της λιτότητας στην Ευρώπη διαψεύστηκαν . Γιατί δεν εξετάσαμε ποτέ το ενδεχόμενο να μην προκύψουν αυτά τα ευχάριστα πράγματα;
Κάποιοι λέγαμε, εδώ και πολλά χρόνια, ότι το κόμμα θα έπρεπε να έχει εναλλακτική λύση εκτός ευρωζώνης σε τέτοια περίπτωση και χλευαζόμασταν.
Βαδίζαμε ως πρόβατα επί σφαγή.
Και όμως υπάρχει εναλλακτική λύση και τώρα και δεν την εξετάζουμε. Και η μη εξέταση της είναι πολιτική επιλογή και δεν σκοντάφτει σε ανυπέρβλητα τεχνικά κωλύματα.
Έχουμε αναγάγει το ευρώ σε θρησκευτικό δόγμα, χειρότερο από αυτό των θρησκόληπτων.
Είναι μύθοι αυτά που λέγονται γύρω από τη μη δυνατότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και ότι αυτή οδηγεί σε κόλαση.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα