Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΣΤΑΘΗ

Πρόκειται για μια πύρρειο νίκη του Βερολίνου ή για έναν ακόμα θρίαμβο του Διοκλητιανού; Ολες οι λυρικές αναφορές στον ευρωπαϊκό Τύπο των προηγούμενων ημερών (Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δεν υπάρχει) έχουν δώσει εν πολλοίς τη θέση τους σε μάλλον ανήσυχες και κάπως τρομαγμένες αναφορές (Ευρώπη με τέτοια Γερμανία, πού πάει;)...
Η Ευρώπη φαίνεται σαν να έσκυψε το κεφάλι από ντροπή για το μαρτύριο της Ελλάδας και στη συνέχεια φαίνεται σαν να το σήκωσε με απορία, φόβο (και κάποια οργή) για να κοιτάξει τη Γερμανία στα μάτια. Για πρώτη φορά τόσοι πολλοί και σε τόσες πολλές χώρες αναφέρονται με ανησυχία στο παρελθόντης Γερμανίας, νιώθοντας ανάλογη ανησυχία για το μέλλον της Ευρώπης.
Αλλά, αν για την Γερμανία ο ευρωπαϊκός Τύπος είναι ως επί το πλείστον ανήσυχος, επικριτικός, ακόμα και οργισμένος, για την Ελλάδα είναι κατά το μεν λυπημένος, κατά το δε χαιρέκακος. Είναι
φανερό ότι η «Ελληνική Υπόθεση» λειτουργεί ως καταλύτης για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, εντός κι εκτός ευρωζώνης. Ομως, όπως και να ’χει, η Ελλάδα δεν αξίζει ούτε τον οίκτο, ούτε την περιφρόνηση όσων κάνουν είτε το ένα, είτε το άλλο. Αξίζει την αξιοπρέπειά της - που όμως πια φαίνεται να είναι μακρινό ζητούμενο.
Δεν είναι πλέον παρήγορη η θλίψη όσων Ευρωπαίων βλέπουν στο πρόσωπο της Ελλάδας μια «μακρινή μητέρα» που βασανίζεται, ούτε είναι πλέον ανεκτός ο φθόνος όσων στην «τιμωρία ενός λαού που δεν έφταιξε σε τίποτα» βλέπουν την εκδίκηση της τευτονικής τους γυφτιάς. Αλλά αυτό είναι ένα παιγνίδι που θα συνεχίσει να συμβαίνει,
συμβαίνει ήδη απ’ την εποχή του διαφωτισμού και του ρομαντισμού, ας αναμετράται ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες. Η κακοδαιμονία όμως της Ελλάδας σήμερα έχει να κάνει με τη δική της δομή, όσον και με τη δομή της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα