Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κάθε λέξη και ψέμα

Κάθε λέξη και ψέμα


Παραμύθια, φάρσες μπούφες, φάπες, μούφες, λούφες και παραλλαγές. Ετσι κυβερνάται η χώρα. Σε κρίσιμες στιγμές.
Συζητήσεις επί συζητήσεων για το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου. Κινητοποιήσεις, διορθώσεις, αναδιπλώσεις, αντεπιθέσεις, χωσιές, της μουρλής! Non paper, συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι, είπε ο Κατρούγκαλος, ξείπε ο Κατρούγκαλος, κόβονται αυτές οι συντάξεις, δεν κόβεται καμία, όταν λέμε καμία, λέμε και καμιά μαλακία, εδώ η γραβάτα εκεί η γραβάτα νάτος ο κομμουνιστής, κουρνιαχτός, κοπετός, σφάξε λίγο τον παππού, όχι πολύ τον σφάζεις, να οι υπολογισμοί, πουθενά η αναλογιστική,
μύλος
φάρσα τραγική
Κατρούγκαλος έφα
έβηξε η Τρόικα και σχόλασε το παραμύθι. Στάχτη και μπούρμπερη ο κουρνιαχτός. Εις μάτην όλη αυτή η οπερέτα, στον αέρα μιλάγαμε, για πλάκα αλληλοδερνόμαστε, έβηξε η Τρόικα, πάει το ασφαλιστικό, πάει ο Κατρούγκαλος, πάνε και τα κοτσιφόπουλα, ωϊ – ωϊ μάνα μου.
Δεν νομοθετείς στο Προτεκτοράτο! Τρως λάσπη που ‘χει μέσα και νερό να πίνεις και βγάζεις τον σκασμό. Γκέγκε; Γιαβόλ!...
Διαπραγματεύθηκε ο κ. Τσίπρας με τους αγρότες (σφαχτάρια τους πήγαν πάλι πεσκέσι οι αγροτοπατέρες), έβηξε η Τρόικα, χαιρετίσματα ο Τσίπρας, φτου και πάλι απ’ την αρχή, από το πρώτο ευρώ η λεηλασία.
Επί μήνες μας γάνωναν τον εγκέφαλο για τις αντιθέσεις ΔΝΤ – Ευρωπαίων. Ανέβαζαν επί σκηνής το παραμύθι ότι θα φύγει το ΔΝΤ. Καμιά αντίθεση ΔΝΤ – Ευρωπαίων, όχι μόνον δεν έφυγε το ΔΝΤ αλλά οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν και συμφωνούν με τις απαιτήσεις του, διότι ουδέποτε διαφώνησαν. Πλην όμως, η κυβέρνηση εκεί, στο ψέμα της, να αγοράζει τον χρόνο που χάνουμε, εν τέλει
αγρόν ηγόρασε
κουκιά τον έσπειρε
και τα κουκιά φορολογούνται απ’ το πρώτο κουκί. Όχι, έλεγε η κυβέρνηση, έχει ενδοαντιθέσεις και το ΔΝΤ. Ο Τόμσεν είναι ο κακός χωροφύλαξ και η Λαγκάρντ η καλή αστυφύλαξ. Τρίχες. Φαντασιώσεις γύρω από ένα φραπόγαλο. «Η διοίκηση του Ταμείου ουδέποτε διαφωνεί με τις τεχνικές της υπηρεσίες». Πάρε να ΄χεις! Κατάλαβες τίποτα; μπα! τον χαβά σου εσύ,
και τον χαβαλέ σου!
Ο κακός Σόιμπλε που έγινε καλός (αλλά σε ξευτελίζει στην επόμενη συνέντευξή του), η καλή Μέρκελ που θα ξαναγίνει κακιά και το γαϊτανάκι μέσα στο μυαλό σου συνεχίζεται. Αίφνη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα