Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προς το έσχατο όριο του Απείρου;


Οι επιστήμονες που ασχολούνται με την εξέλιξη του Σύμπαντος, πρόσθεσαν μία ακόμη θεωρία, για το μέλλον Του, που ωστόσο, παραμένει αβέβαιο και αινιγματικό... 
Το Σύμπαν δείχνει να διαστέλλεται 8% ταχύτερα από το αναμενόμενο αναφέρει η ομάδα του Άνταμ Ρις στο Πανεπιστήμιο της Βαλτιμόρης στο Μέριλαντ.  «Νομίζω πως υπάρχει κάτι που δεν κατανοούμε στο κοσμολογικό μοντέλο» σχολιάζει ο ερευνητής στο δικτυακό τόπο του Nature. Αυτή η είδηση, αποτέλεσμα παρατήρησης πολύ απόμακρων ουράνιων σωμάτων, ήταν εντελώς απρόσμενη, γιατί η βαρυτική έλξη ανάμεσα στους γαλαξίες θα έπρεπε να επιβραδύνει τη διαστολή τους -δηλαδή το ρυθμό απομάκρυνσής τους- και όχι να την επιταχύνει.
Η αρχή της Δημιουργίας η «Μεγάλη έκρηξη», δίνει ένα ικανοποιητικό Κοσμικό μοντέλο, για τη «γέννηση» και την εξέλιξη του Σύμπαντος, αλλά για  χρόνο αρκετά λιγότερο από ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου μετά την Έκρηξη.
Στα μέσα του 20ου αιώνα η θεωρία του Big Bang είχε διατυπωθεί στα βασικά της τουλάχιστον σημεία. Αποτελούσε την αρχή των πάντων. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, που κυριαρχεί και σήμερα, αν και κάποιοι επιστήμονες έχουν διατυπώσει επιφυλάξεις, η ύλη που «δημιουργήθηκε» τότε δεν ήταν η μόνη που εκτινάχθηκε, αλλά μαζί της «εκτινάχθηκε» και ο χώρος, τον οποίο θα κατακτούσε από εκείνη τη στιγμή η  νεοδημιουργημένη ύλη. Από εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε και ο χρόνος που ο Minkowski θεωρούσε αναπόσπαστο από το χώρο των τριών διαστάσεων (χωροχρόνος). Με την Έκρηξη λοιπόν, δημιουργήθηκε  η Μάζα και μαζί της γεννήθηκε και  ο χώρος και χρόνος.
Και τι προκάλεσε την έκρηξη; τι υπήρχε πριν; Η επικρατούσα άποψη είναι ότι η πρωταρχική έκρηξη που γέννησε   το σημερινό γνωστό και κυρίως «άγνωστο» Σύμπαν , προήρθε  από μια μηδενικού όγκου σημειακή μοναδικότητα,  άπειρης πυκνότητας και θερμοκρασίας. Δηλαδή τα πάντα γεννήθηκαν από ένα «πυρακτωμένο» σημείο μικρότερο  από το  κεφάλι μιας καρφίτσας!             ΟΙ  Μαθηματικοί  την ονομάζουν αυτή την υπόθεση ως «ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΉ ΑΝΩΜΑΛΙΑ»,  οι λογικοί, ως  παράλογη πρόταση ΚΑΙ κάποιοι άλλοι απλά ως αδιανόητη. Είναι πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής ( οι δυνατότητες νόησης και κατανόησης των ανθρώπων,  είναι σαφώς πεπερασμένες), να θεωρηθεί ως υπαρκτό  «γεγονός»,  ότι  «κάτι» γεννιέται από το «τίποτα» και σε χρόνο μηδέν! Ένα ακόμη γοητευτικό Κοσμικό ερώτημα, που  όμως δεν επιδέχεται  λογική εξήγηση ή απλά δεν είχε νόημα, να ρωτάς,  τι υπήρχε πριν από το χρόνο. 
Και τώρα, οι νέες θεωρίες αναφέρουν ότι το Σύμπαν διαστέλλεται με  ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Ερώτημα: Προς τα πού κατευθύνεται ; Μήπως η διαστολή θα είναι αέναη ή μήπως το Σύμπαν πορεύεται προς το έσχατο σημείο του Απείρου,  από το οποίο και μετά θα υπάρξει η αντιστροφή του χρόνου,  κατά την έννοια της θεωρίας της Μεγάλης Σύνθλιψης;
Απάντηση σε αυτά τα ερώτημα, είναι πολύ πιθανόν, ότι  μπορεί να δώσει η «σκοτεινή» ύλη , σε σχέση με την ολική μάζα του Σύμπαντος. Η "σκοτεινή ύλη" (όπως ονομάζεται) που πρέπει να υπάρχει με κάποια μορφή, αποτελεί το 90% όλης της ύλης του Σύμπαντος και παρ` όλα αυτά, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει διαφύγει της οποιασδήποτε προσπάθειάς μας να την εντοπίσουμε ή και να προσδιορίσουμε έστω από τι αποτελείται. Μέχρι τότε, τα μεγάλα Κοσμικά ερωτήματα, θα μένουν αναπάντητα.  Πιθανόν , να μην τα μάθουμε και ΠΟΤΕ, αν έχει σωστά διαγνώσει ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ.  Η απόφανση «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» ( η φύση αρέσκεται στο να κρύβεται) είναι  το τέλος του προβληματισμού του Φιλοσόφου, για το Σύμπαν, ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ, για το πρόβλημα του «μη όντος», του «ανύπαρκτου» και του «κρυμμένου» ΠΟΥ κανείς δεν ξέρει ΠΟΥ!!
Να διευκρινίσουμε ότι μιλάμε για το δικό μας ΣΥΜΠΑΝ. Δηλαδή έναν ΩΚΕΑΝΟ Γαλαξιών που αποτελείται από τρισεκατομμύρια σμήνη Γαλαξιών,  με τρισεκατομμύρια αστέρια ο κάθε ένας Γαλαξίας, παρόμοια,  μεγαλύτερα και πολύ μεγαλύτερα του δικού μας Ήλιου. Και αν  υπάρχουν ΑΠΕΙΡΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ, όπως υποστηρίζουν νεότερες θεωρίες διακεκριμένων Αστροφυσικών, τα οποία «γεννούνται» και «σβήνουν» και «ξαναγεννιούνται», σε έναν αέναη κύκλο Δημιουργίας και Καταστροφής, κατά τον «προγραμματισμό», μάλλον , από το «κινούν ακίνητο» του Αριστοτέλη ; 
Χρήστος Καπούτσης Μαθηματικός

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα