Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ονοματολογία, παραμένει εμπόδιο, στην προοπτική ένταξης της FYROM στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.



Δεν επιβεβαιώθηκε η αισιόδοξη άποψη, ότι η νέα Κυβέρνηση της π. Γ.Δ. Μακεδονίας, θα είναι πιο διαλλακτική από την Κυβέρνηση του Ν. Γκρουεφσκι (VMRO-DPMNE), ώστε να επιλυθεί σύντομα το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας και εστί να αποκαταστηθούν πλήρως οι διμερείς σχέσεις.

Ανάλυση του Χρήστου Καπούτση

 Οι μετριοπαθείς δηλώσεις στελεχών της  Κυβέρνησης της FYROM υπό τον Ζόραν Ζάεφ (συνεργασία σοσιαλιστών και αλβανικών κομμάτων), φαίνεται ότι αποτελούσαν ένα ελιγμό, προκειμένου να παρακαμφτούν οι αντιρρήσεις της Ελλάδας και έτσι, η χώρα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή ονομασία π. Γ.Δ. Μακεδονίας (FYROM). Η 2ωρη συζήτηση που είχαν στο Ελληνικό Υπουργείο εξωτερικών ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς και ο ομόλογός του Νίκολα Ντιμιτρόφ , δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ότι επίκειται λύση στο ονοματολογικό.
«Από τη σημερινή συζήτηση δεν λύθηκε κανένα ζήτημα όσον αφορά το δύσκολο θέμα της ονοματολογίας της φίλης και γειτονικής χώρας», δήλωσε ο Ν. Κοτζιάς  στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον σκοπιανό ομόλογό του. Και πρόσθεσε: «Θα υποστηρίξουμε κάθε προσπάθεια της γειτονικής χώρας για ένταξή της στον ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.,  αφού όμως λυθεί πρώτα το ονοματολογικό. Ωστόσο, η Ελλάδα, είναι αταλάντευτα υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας της γείτονος, τη σταθερότητά της και τη σαφή κυριαρχία της».
 Το ζήτημα του ονόματος του κράτους της π. Γ.Δ. Μακεδονίας, είναι ένα πολυσύνθετο πρόβλημα.  Είναι  ένα πρόβλημα με περιφερειακή και διεθνή διάσταση, το οποίο συνίσταται στην προώθηση αλυτρωτικών και εδαφικών βλέψεων εκ μέρους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με κύριο όχημα την πλαστογράφηση της ιστορίας και την οικειοποίηση της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας.   Ουσιαστικό πρόκειται για ένα αναχρονιστικό εθνικο- λαϊκισμό, που αποτελεί τροχοπέδη στην αναπτύξει σχέσεων καλής γειτονίας, στο πλαίσιο της αμοιβαιότητας.
Η προηγούμενη, αλλά αποτυχημένη προσπάθεια που είχε κάνει η Κυβέρνηση των Σκοπίων με Πρωθυπουργό τον εθνικιστή Ν. Γκρουέφσκι να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ήταν το 2008. Κατά τη Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 τα μέλη της Συμμαχίας αποφάσισαν με συλλογική και ομόφωνη απόφαση,  ότι θα απευθυνθεί πρόσκληση στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για ένταξή της στην Ατλαντική Συμμαχία, εφόσον λυθεί το ζήτημα του ονόματος, κατά τρόπο αμοιβαίως αποδεκτό. Υπενθυμίζουμε ότι  στο Βουκουρέστι,  με την ισχυρή υποστήριξη του τότε Αμερικανού προέδρου Μπους, η κυβέρνηση Γκρουέφσκι είχε επιχειρήσει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, αλλά προσέκρουσε στην σθεναρή και τεκμηριωμένη ελληνική απορριπτική άποψη.   (Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη).
Ωστόσο, είναι πολύ πιθανόν, στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής , να τεθεί επιτακτικά θέμα ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή ονομασία FYROM και με την επισήμανση,  ότι θα αλλάξει και θα αντικατασταθεί με το νέο όνομα, όταν θα βρεθεί λύση στο ονοματολογικό. Την ιδέα αυτή,  προωθεί η Γερμανία (έχει κάνει σχετικές δηλώσεις η Α. Μέρκελ), πιθανόν και η αμερικανική διπλωματία, καθώς και  άλλα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, όπως η Αλβανία, η Κροατία και η Τουρκία. Είναι σαφές ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, στην επομένη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, μάλλον θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, εξαιτίας του Σκοπιανού.
Όμως, ο δεδηλωμένος αλυτρωτισμός, τόσο των σλαβομακεδόνων (το αφήγημα του Μακεδονισμού), όσο και των αλβανομακεδόνων (στηρίζουν την εδαφική προσάρτηση τμήματος της FYROM στο Κόσσοβο και την Ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας), καθιστούν εύθραυστη την ενότητα της γειτονικής χώρας. Η FYROM δεν είναι εθνικό, αλλά συνεταιρικό  κράτος, με κύρια εθνική συνιστώσα τους Σλαβομακεδόνες και δευτερεύουσα τους  Αλβανομακεδόνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ο πρώην Πρωθυπουργός Ν. Γκρουέφσκι και επικεφαλής του μεγαλυτέρου κόμματος VMRO-DPMNE, αλλά και ο Πρόεδρος της χώρας Γ. Ιβανόφ, κατηγορούν τον νυν Πρωθυπουργό  Ζάεφ και τους  Σοσιαλδημοκράτες , ότι είναι προδότες , διότι  συγκατατέθηκαν στην υποτιθέμενη αποσχιστική πλατφόρμα των Τιράνων, που είναι απαίτηση του κυβερνητικού τους εταίρου και μεγαλύτερου αλβανικού κόμματος (DUI) του Αλί Αχμέτι, πρώην επικεφαλής του αποσχιστικού Στρατού στις ένοπλες συγκρούσεις με τις αρχές της π. Γ.Δ.Μ. το 2001  ! Σε ότι αφορά το όνομα και τα σύμβολα, τα αλβανικά κόμματα, δεν συμμερίζονται τις αδιάλλακτες θέσεις του Γκρουεφσκι, αν και δεν έχουν καταθέσει δική τους εναλλακτική πρόταση. 
Η θέση της Ελλάδας για το ονοματολογικό, είναι μία και απολύτως σαφής. Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, πριν από τη λέξη «Μακεδονία»,  που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή. Είναι σαφές ότι, ο επιθετικός προσδιορισμός στο “Μακεδονία” θα πρέπει να είναι γεωγραφικός, όπως για παράδειγμα «Άνω Μακεδονία» και όχι «Νέα Μακεδονία» (όπως προέβλεπε το πακέτο Πινειρο το 1992, που απέρριψε η Κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη), επειδή το “Νέα” είναι χρονικός προσδιορισμός και παραπέμπει στο σύνολο της Μακεδονίας.
                              
                             

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα