Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το κορυφαίο υπαρξιακό ερώτημα του Μάρτιν Χάιντεγκερ



Το κορυφαίο υπαρξιακό ερώτημα του  Μάρτιν Χάιντεγκερ, για το νόημα του κόσμου, τον προορισμό του Ανθρώπου και του νοήματος της ζωής, δηλαδή ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ τι κάνει Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ σε αυτον, δεν έχει απαντηθεί, επαρκώς!
Πολλοί υποστηρίζουν ότι, αν ΠΟΤΕ δοθεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ απάντηση,  αυτή θα είναι συνυφασμένη με το ΤΕΛΟΣ της Φιλοσοφίας ! . Κατά τον Heidegger, είναι ο άνθρωπος, δηλαδή εκείνο το ον που θέτει το ερώτημα περί του νοήματος του Όντος. Ο άνθρωπος διαφέρει από τα άλλα επί μέρους όντα' γιατί όχι μόνο είναι (υπάρχει), αλλά και γιατί έχει τη δυνατότητα κατανοήσεως για το τι σημαίνει να υπάρχεις. Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ (γερμανικά: Martin Heidegger, 26 Σεπτεμβρίου 1889 - 26 Μαΐου 1976) ήταν Γερμανός φιλόσοφος. Υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές αλλά και αμφισβητούμενες προσωπικότητες του εικοστού αιώνα. Από τη μια πλευρά ο ενεργός του ρόλος, ως πρύτανη και συμβούλου σε θέματα παιδείας στη ναζιστική Γερμανία και με  ρατσιστικές αντιλήψεις, κι από την άλλη η βαρύτητα του φιλοσοφικού του έργου, που επηρέασε ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής, τον υπαρξισμό. Ο Γερμανός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ, ήταν μέλος του κόμματος του Χίτλερ από το 1933 και παρέμεινε σε αυτό μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ΚΑΙ  η μυστική αλληλογραφία με τον αδελφό του,  δείχνει και το πόσο γοητευμένος ήταν από τον ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ και ψυχοπαθή δολοφόνο Φύρερ.
Η σημαντικότερη μαθήτριά του ήταν η Χάνα Άρεντ, με την οποία είχε μάλιστα μια ερωτική περιπέτεια στα χρόνια της δεκαετίας του '20, παρότι  είχαν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας.
Η διαρκής μελέτη που συνοδεύεται από στοχασμό και η εμβάθυνση σε απαιτητικούς τομείς της Επιστήμης (κοπιώδης και αγωνιώδης προσπάθεια), διευρύνουν την άγνοια μας και δικαιώνουν απόλυτα τη φράση "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" του Σωκράτη. Παρά την αλματώδη πρόοδο της Επιστήμης ΟΛΑ τα κορυφαία Ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πως, Τι, Ποιος, Γιατί… Πως δημιουργήθηκε ο Κόσμος, Τι υπήρχε πριν τη Δημιουργία, Γιατί Υπάρχει ότι Υπάρχει, ποιος είναι ο σκοπός και ποιο το νόημα τα ύπαρξης, Ποιος και Γιατί τα Δημιούργησε. Υπάρχει τελολογικός ΣΚΟΠΟΣ ή ΟΛΑ έγιναν Τυχαία;


Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ,επαναδιαπραγματεύτηκε το ερώτημα για το «είναι», στηριγμένος στη μελέτη του μεγάλου Γερμανού ρομαντικού ποιητή Φρίντριχ Χέλντερλιν και των προσωκρατικών φιλοσόφων. Ερμήνευσε υπό ξεχωριστό πρίσμα τα έργα των προσωκρατικών και ο τρόπος αυτός χαρακτηρίστηκε από μεταγενέστερους μελετητές τους ως «ερμηνευτική βία», και υποστήριξε, ότι είχαν κατορθώσει να αντιληφθούν το «είναι» ως άμεση ύπαρξη.
 Το «Είναι και χρόνος»  είναι το πιο ένα σπουδαίο έργο του.  Σε αυτό ο Χάιντεγκερ στηρίχτηκε στη δουλειά φιλοσόφων, όπως ο Κίρκεγκορ, ο Σοπενχάουερ και ο Νίτσε, και προετοίμασε τον δρόμο για τον Σαρτρ, τον Ντεριντά και πολλούς άλλους. Ασχολείται κυρίως με τη φύση του «είναι» και ειδικότερα με το τι σημαίνει να είναι κανείς ανθρώπινο ον.  Ο Χάιντεγκερ αναγνωρίζει πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ενσωματωμένη στο χρόνο - μάλιστα, είμαστε ενσάρκωση του χρόνου, ζούμε με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και αυτά καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Βρισκόμαστε στη διαδικασία της κίνησης προς το μέλλον και η ζωή μας διαμορφώνεται από τις επιλογές μας. Μας καθορίζουν επίσης εξίσου οι περιστάσεις μέσα στις οποίες βρεθήκαμε με τη γέννηση μας.
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα