Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αποτέλεσμα χωρίς αιτία , μόνο από τύχη!

Εκλαϊκεύω μια σκέψη: Έσπασα ένα ποτήρι. Γιατί; διότι το πέταξα. Άρα, έχω ένα αποτέλεσμα (σπασμένο ποτήρι) που προήλθε από μία αιτία (το πέταξα, έφυγε από τα χέρια μου) . Τι περιγράφω; την αρχή της αιτιοκρατίας. ΑΙΤΙΑ – ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. π.χ. Ο ΘΕΟΣ έφτιαξε τον Κόσμο για κάποιο λόγο, για κάποια αιτία, που θα τον μάθουμε, όταν δούμε (άνθρωποι ή κάτι άλλο, πιθανόν οι διάδοχοι του ανθρώπινου γένους) το ΤΕΛΟΣ του. ΣΩΣΤΑ; ΟΧΙ λέει Χάιζενμπεργκ. Υπάρχουν γεγονότα των οποίων η εκδήλωση δεν υπαγορεύεται από κάποια αιτία! Στην κβαντική μηχανική, επικρατεί η τυχαιότητα των γεγονότων. Έγινε αυτό, έτσι από τύχη. Και ο Κόσμος; και αυτός από τύχη!! Τι περιγράφω; μα την αρχή της απροσδιοριστίας ή διαφορετικά, την αρχή της αβεβαιότητας. Τι λέει αυτή; είναι αδύνατο να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια, ούτε πρακτικά, ούτε και θεωρητικά η θέση και η ταχύτητα, ή ορμή, ενός σωματίου, στον μικρόκοσμο. Η αιτιοκρατία (ντετερμινισμός) , αποδέχεται την ύπαρξη της αιτιότητας, την καθολική αιτιώδη και νομοτελειακή συνάφεια όλων των φαινομένων. Η φιλοσοφία του ντετερμινισμού είναι συνδεδεμένη με την Νευτώνεια φυσική. Σύμφωνα λοιπόν, με την αιτιοκρατία, αν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε το σύνολό της ύλης και τους νόμους που διέπουν το σύμπαν, θα ήταν εφικτό να προσδιορίσουμε κάθε σημείο σε οποιοδήποτε χρόνο του σύμπαντος, άρα να μάθουμε, την εξέλιξή του και φυσικά το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ! Μην λέτε βλακείες λένε οι Χιούμ και Χάιζενμπεργκ. Υπάρχουν αποτελέσματα που γίνονται έτσι, χωρίς αιτία. «Ζωντανό» παράδειγμα η κβαντομηχανική. Τι μας διδάσκει; Ούτε εμπειρικά είναι δυνατόν ποτέ να παρατηρήσουμε τον αιτιώδη δεσμό, την αναγκαία σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος. Άρα δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια ΟΛΑ τα αποτελέσματα, διότι καταλυτικός παράγοντας αναδεικνύεται η τύχη! Ισχύει και ο νόμος των πιθανοτήτων στην δημιουργία του Σύμπαντος; Γιατί ΟΧΙ; Να το συζητήσουμε;; δεν θα το συνιστούσα!! Πιθανόν να μην επαρκεί η χρονική διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής, για να καταλήξουμε σε πλήρως τεκμηριωμένα συμπεράσματα ... Χρήστος Καπούτσης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα